Restfractie moet je altijd aanbieden in je grijze restcontainer. Dit is niet welkom op het recyclagepark. Grofvuil daarentegen, mag wel naar het recyclagepark. Maar wat is nu het verschil?

Grof huisvuil zijn alle grote brandbare, niet-recycleerbare voorwerpen. Denk aan zetels, reiskoffers, parasols, snowboards, ..  Deze voorwerpen zijn te groot om in je restcontainer te steken, daarom mag je ze naar het recyclagepark brengen.

Er zijn verschillende redenen waarom restfractie niet welkom is op het recyclagepark.

1. Een recyclagepark is er in de eerste plaats voor recycleerbare fracties. Uitzonderingen worden gemaakt voor gevaarlijke afvalstoffen (sommige fracties uit het KGA zijn niet recycleerbaar) en het niet-recycleerbare gedeelte van het grofvuil. Dit is de fractie van het grovere huishoudelijk afval dat niet bij hout, schroot of harde plastics terecht kan op het recyclagepark. Tenslotte is er de fractie “niet-brandbaar niet-recycleerbaar”, dat niet aan huis kan/mag worden aangeboden en dus op het recyclagepark gelukkig een plaats krijgt.
2. Wettelijk is het verboden om restfractie op een recyclagepark toe te laten, tenzij de uitbater ervoor vergund is via zijn omgevingsvergunning. Dan geldt wel de voorwaarde dat het tarief per kilogram even hoog moet zijn als bij de huis-aan-huis inzameling. Met het ILvA-diftarsysteem zou dit een grote structurele aanpassing van de 15 recyclageparken vergen, en de kostprijs voor de gemeenten en de burger omhoogjagen. De belangstelling van veel “vragende partijen” zou ook snel dalen, omdat het impliciete voordeel weg zou vallen. De resterende vragende partijen (gezinnen met veel luiers, gezinnen met weinig stockageruimte/kleine restcontainer en gezinnen die voor hun reis graag hun afval uit huis hebben…) vormen een minderheid waarvoor deze luxe-dienstverlening (tegen € 0,25 per kilogram in plaats van aan de € 0,075 per kilogram momenteel op het park – indien ze zakjes sluiks in de grofvuilpers kunnen gooien) zou “kunnen gemaakt worden, maar waarvoor de hele bevolking mee zal moeten betalen aan de veranderde infrastructuur (extra weegbruggen / een opgesplitst park met minder manoeuvreerruimte…).
3. De grofvuilpers zou veel sneller vol raken als dat officieel toegelaten zou worden. Hierdoor gaan gebruikers die deze pers terecht enkel willen gebruiken voor hun grofvuil mogelijk sneller voor een verwijzing naar aan ander park gaan staan “wegens vol”.
4. Maar zelfs als dit niet zo zou zijn, gaat de exploitatiekost van ILvA stijgen omdat er veel meer heen en weer moet gereden worden met de grofvuilcontainers. Deze tonnages horen eigenlijk thuis bij de huis-aan-huis-inzameling, op rondes die er sowieso zijn, en die dan lichtjes langer kunnen zijn, maar uiteindelijk wel goedkoper in de vergelijking.
5. Een van de andere redenen waarom restfractie lang door de overheid was verboden op de recyclageparken was de vrees voor geurhinder. In principe zou restfactie (zeker in een GFT-regio) stilaan bijna geurloos moeten zijn in gezinnen waar goed gesorteerd, maar met luiers en hygiëne-afval erin lukt dat niet, en kan men zich wel voorstellen dat het nog steeds een argument is om restfractie niet te aanvaarden op een recyclagepark.